من و زندگی

جوانی 32 ساله هستم از ایران اسلامی فرزند یک عالم دینی که 8 ساله بودم پدرم را

از دست دادم با کمک خداوند متعال و خانواده تحصیلاتم را تا مقطع کارشناسی ادامه

دادم ولی وقتی نوبت به کار کردن که رسید دیگر کار نیافتم به مقامات کشوری مشکلاتم

را نوشتم حضرات فرمودند به ما ربطی ندارد آنجا بود که فهمیدم در این مملکت هر شخصی

در مقامی وارد شده تا برای خود و خاندان مکرم خود کاری بکند نه بر دیگران.

حال من در زندگی محتاج یک شغل هستم تا قرص نانی به دست آورم و روزگارم بگذرانم که

ظاهرا این کار بر کسی که بی کس و تنهاست یافتنش محال است چون کسی سفارش ما

را نمی کند یادم هست روزی را که مهندس *****استاندار قبلی استان آذربایجان شرقی

برای من کاری نکرد ولی برای یک روحانی که برای یافتن شغل برای فرزندش آمده بود قول

مساعدت داد آنجا بود که قلب شکسته ام دوباره شکست که من هم بابا داشتم ولی

قربانی *****ی شد که حالا مرا اینگونه تحویل می گیرد.

بیکاری و فشارهای آن

بیکاری جوانان و مخصوصا دانش آموختگان علاوه بر مشکلات اقتصادی که جوانان را

دچار می کند مشکلات دیگری هم دارد از آن جمله حرفهایی که خانواده ها به جوانان

می زنند و آنها را دچار اضطراب و پریشانی و همچنان مشکلات روحی و روانی آنان را

مضاعف می کنند.

آهای انسانها من دهه ی شصتیم

من دهه ی شصتیم

نیافتم کار و ندیدم عدالت

من دهه ی شصتیم

نتوانستم کنم ازدواج

من دهه ی شصتیم

ندیدم شادی و نشاط

وارث هر گونه سختیم

ناراحتم

از اینکه بیکارم و نمی تونم ازدواج کنم ناراحتم نمی دونم چی کار کنم و

 بعضی وقتها از اینکه درس خوانده ام احساس بدی دارم.

خیال باطل

قبلا وقتی کسی دنبال علم و فرهنگ می رفت همه می گفتند آینده ای روشن و مطمئن در پیش دارد و واقعــــا هم

همین طور بود یعنی کسی که درس می خواند و باسواد می شد در واقع خیلی از نیازهایش چون معیشت و احتـرام

و غیره تامین می شد در حالی که امروزه این فکر جز توهم و خیال بیش نیست یعنی از تعداد کثیر رهروان علم و دانش

جز اندکی بقیه نمی توانند کار بیابند و در شرایط بد معیشتی قرار می گیرند و اجبارا در شرایط سخت و نامناسـب کار

می کنند و بعضا شرایط سخت را هم نمی توانند بیابند این هست سخن حق که هر حقیقت جویی نمی توانـــــد ایـن

مسئله را نادیده گرفته و انکار نماید.

امیدواریم انشاالله مشکلات همه حل شود.

ظلمی بزرگتر از این کجاست...

بعضی وقتها که فکر می کنم دلم به خودم و به کسانی که در موقعیتی مثل خودم قرار

دارند می سوزد نه اینکه دارم صرفا حرف می زنم نه واقعا دلم می سوزد آخه ما یک عمر

درس خوانده ایم و الان که فارغ از تحصیل گشته ایم بیکار مانده ایم و بیکاری ما به هیچ

شخصی و مسئولی ظاهرا ربطی ندارد خوب این هم حرفی هست حرف حسابی.

بعضی وقت ها از این قصه ، غصه می خورم

در زمانهای گذشته به امید اینکه در آینده زندگی خوبی داشته باشم پدرم و مادرم و برادرم بیشترین

تلاش را کردند و زحمت ها کشیدند تا من درس بخوانم و خواندم ولی حیف که بیکار ماندم و الــــان

غصه ی همین قصه را می خورم.